عواقب آسیب بافتی ناشی از تجویز نانوذره mno₂ بر بافت های کبد، کلیه و بیضه موش نر نژاد ویستار

تماس مزمن با میکرو و نانوذرات اکسید منگنز (mno2) سبب افزایش احتمال بروز اثرات ناخواسته این ذرات بر افراد جامعه شده است. لذا بررسی اثرات بافتی ناشی از این ذرات به دلیل توان بالای آنها برای ایجاد عواقب پاتولوژیک و توکسیکولوژیک در بدن از اهمیت فراوانی برخوردار است. در این پژوهش، میکرو ذره (3μm) و نانوذره (25-85nm)، اکسید منگنز (μg/kg 100)، به مدت 14 هفته هر دو هفته یکبار به صورت زیر جلدی به موش های بزرگ آزمایشگاهی (n=5) تزریق شد. نمونه های بافت کلیه، کبد و بیضه موش ها هر دو هفته یکبار تهیه و توسط روش هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی شدند. در ادامه، برش های بافت کلیه به روش جونز و بافت کبد به روش تری کروم ماسون رنگ آمیزی شدند. نتایج رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین گویای نکروز بافتی شدید در هر سه بافت بود. رنگ آمیزی جونز در ناحیه توبول ها، آسیب به گلومرول ها و افزایش غشای پایه گلومرولی و رنگ آمیزی تری کروم، نکروز پراکنده هپاتوسیت ها و التهاب خفیف این سلول ها را در هر دو گروه نانو و میکرو ذره مشخص کرد. به این ترتیب، هر دو اندازه اکسید منگنز مشابه با بسیاری از اکسیدهای فلزی دارای قدرت اکسید کنندگی بالایی هستند و تماس طولانی مدت با آنها سبب بروز علائم نکروز و آپوپتوز در این بافت ها شد.